Apolityczne zdrowie?

Renata Furman

Twórcy Europejskiego Konsumenckiego Indeksu Zdrowia wskazują, że model finansowania ma drugorzędne znaczenie wobec nakładów na ochronę zdrowia. Wydaje się, że to twierdzenie podzielają dzisiaj główne siły polityczne w Polsce. Przypomnijmy bowiem, że w kampanii przed wyborami parlamentarnymi w 2015 roku politycy, mówiąc o reformie zdrowia, skupiali się właśnie na sposobie finansowania systemu. Prawo i Sprawiedliwość opowiadało się za likwidacją Narodowego Funduszu Zdrowia, proponując w zamian, aby finansowanie opieki zdrowotnej przejął budżet państwa, a na poziomie regionalnym za finansowanie świadczeń zdrowotnych, ich kontraktowanie i rozliczanie odpowiadali wojewodowie, którzy mieliby przejąć część zasobów kadrowych oddziałów NFZ. Platforma Obywatelska i ówczesna .Nowoczesna postulowały wprowadzenie systemu, który dopuszczałby współpłacenie pacjentów za leczenie. Sprzeciwiała się temu Zjednoczona Lewica, domagając się jednocześnie wprowadzenia prawa do opieki zdrowotnej z racji posiadania polskiego obywatelstwa.

Dzisiaj kluczowe obietnice przedwyborcze dotyczą głównie wysokości nakładów na zdrowie. Szczęśliwie zmieniło się podejście polityków do wydatków na zdrowie i zdanie wypowiedziane przez ministra Szumowskiego na jednej z konferencji prasowych: Nie należy traktować zdrowia jako kosztu, ale jako inwestycję w bezpieczeństwo Polski, jest ono bowiem elementem kluczowym dla bezpieczeństwa państwa – zdają się podzielać wszyscy politycy, bez względu na partyjne barwy. Zaczynają także należycie doceniać i brać pod uwagę bezpośredni wpływ stanu zdrowia społeczeństwa na poziom PKB. A jak pokazują badania, wydłużenie życia społeczeństwa o jeden rok w dobrym zdrowiu to przyrost PKB na poziomie 4 proc. Czy zbliżone stanowiska w zakresie konieczności zwiększenia finansowania ochrony zdrowia zaowocują zawiązaniem bardziej lub mniej formalnego ponadpartyjnego porozumienia na rzecz zdrowia, do czego wzywają liderzy partyjni, przekonamy się niebawem.

Najpopularniejsze artykuły