Programy lekowe w chorobach z autoimmunizacji w praktyce klinicznej. Stan obecny i kierunki zmian - oglądaj na żywo
KOMITET NAUKOWY:
- MGR IZABELA OBARSKA
- PROF. DR HAB. WITOLD OWCZAREK
- DR N. MED. MARCIN STAJSZCZYK
- PROF. DR HAB. EDYTA ZAGÓROWICZ
ZAŁOŻENIA I CEL KONFERENCJI
Dostępność polskich pacjentów z chorobami z autoimmunizacji w reumatologii (choroby zapalne stawów, układowe choroby tkanki łącznej), dermatologii (łuszczyca plackowata, AZS, łysienie plackowate) oraz gastroenterologii (nieswoiste choroby zapalne jelit) do leczenia systemowego, w tym leczenia biologicznego lub terapii syntetycznych celowanych (inhibitory kinaz), jest na bardzo niskim poziomie w porównaniu do innych krajów europejskich.
Niski odsetek chorych leczonych w Polsce wynika wprost z przyjętego przez płatnika publicznego modelu finansowania tego leczenia w ramach programów lekowych w lecznictwie szpitalnym. Pomimo upływu lat, pojawienia się wielu terapii biologicznych biopodobnych, które przyniosły znaczące oszczędności dla płatnika publicznego, w części programów lekowych wciąż mają zastosowanie restrykcyjne kryteria włączenia, które zazwyczaj są istotnie zawężone zarówno w stosunku do wskazań rejestracyjnych poszczególnych leków, jak i rekomendacji towarzystw naukowych, a co za tym idzie – praktyki klinicznej w innych państwach Unii Europejskiej. Nie bez znaczenia dla niskiej dostępności pozostają także aspekty związane z organizacją udzielania świadczeń w lecznictwie szpitalnym, a w szczególności niedoszacowanie wyceny świadczeń opieki zdrowotnej, niedoszacowanie wielkości kontraktu, które wynika m.in. z braku możliwości uwzględniania w planie finansowym NFZ kolejki oczekujących na leczenie i rzeczywistego wykonania kontraktu za rok ubiegły, a także brak gwarancji wypłaty za świadczenia wykonane ponad limit określony w umowie (tzw. nadwykonania), jak również brak motywacji finansowej dla szpitali oraz personelu medycznego.
Kolejną barierą w dostępie do leczenia jest także liczba ośrodków i pracujących w nich lekarzy specjalistów realizujących dany program. Przykładowo, w przypadku pacjentów z łuszczycą plackowatą, których populacja w Polsce może sięgać ok. 700 tys., leczenie w programie lekowym prowadzone jest w zaledwie 46 ośrodkach.
Poprawa dostępu do terapii w programach lekowych wymaga tworzenie opisów programów lekowych zgodnych z rekomendacjami towarzystw naukowych i aktualną wiedzą medyczną oraz poprawy wyceny świadczeń opieki zdrowotnej.
Wzrost dostępności do leczenia biologicznego w Polsce do poziomu europejskiego w wielu obszarach klinicznych może jednak nie być możliwy w ramach programów lekowych, nawet w przypadku poprawy ich funkcjonowania. Niezbędne jest wypracowanie zmiany modelu refundacji wymienionych leków, która umożliwi udostępnienie tych terapii także poza programami lekowymi. Model ten powinien być uniwersalny i transparentny, dający możliwość refundacji poza programem każdego leku, który spełnia przyjęte założenia.
Ponadto zmieniające się często programy lekowe wymagają ich praktycznej znajomości w celu zapewnienia chorym optymalnego leczenia.
Konferencja ma na celu praktyczne szkolenie lekarzy z realizacji programów lekowych w poszczególnych dyscyplinach zgodnie z aktualnym stanem prawnym oraz wypracowanie metod poprawy dostępności do leczenia systemowego w chorobach autoimmunologicznych w Polsce poprzez:
- Zdiagnozowanie barier w funkcjonowaniu poszczególnych programów lekowych w obszarze dermatologii, gastroenterologii oraz reumatologii.
- Wytyczenie kierunków optymalizacji programów lekowych, w tym zmiany opisów programów lekowych oraz poprawy wyceny świadczeń opieki zdrowotnej.
- Wypracowanie metody wprowadzenia leków biologicznych oraz syntetycznych celowanych do refundacji poza programami lekowymi.
- Wypracowywanie zasad premiowania szpitali oraz personelu medycznego zapewniających największy dostęp do leczenia.