Dr Wojciech Lubiński

Para prezydencka na przyjęciu po obronie

Wojtek bardzo chciał lecieć do Katynia. Mówił, że każdy Polak, a tym bardziej żołnierz powinien tam być.

O gen. bryg. dr. hab. n. med. Wojciechu Lubińskim, wybitnym specjaliście chorób wewnętrznych i chorób płuc, zastępcy komendanta CSK MON i rzeczniku prasowym tego szpitala oraz sekretarzu Rady Naukowej Wojskowego Instytutu Medycznego, wreszcie – lekarzu Prezydenta RP opowiada ppłk dr Piotr Dąbrowiecki, kierownik oddziału ratunkowego Centralnego Szpitala Klinicznego MON w Warszawie.

Poznaliśmy się 10 lat temu. Zostałem przeniesiony służbowo z Lublina do jednostki wojskowej w Pomiechówku pod Warszawą. Pierwsze kroki w nowym miejscu z racji moich zainteresowań skierowałem na oddział pulmonologii Centralnego Szpitala Klinicznego MON w Warszawie. W klinice poznałem Wojtka; pamiętam, jak usiłował osobie w starszym wieku wykonać poprawnie badanie spirometryczne. Udało się.

Medycyna jego pasją

A największą była pulmonologia. Napisał 40 prac na temat badań czynnościowych płuc, co dowodzi, że naprawdę go to interesowało. Robił badania naukowe, w ramach których jeździł po Polsce i przy okazji różnych imprez masowych wykonywał chętnym badania spirometryczne. Na tej podstawie próbował wyznaczyć normy w populacji polskiej, dotyczące prawidłowych wartości spirometrycznych. Wstępne wyniki jego pracy zostały przyjęte do publikacji przez renomowane czasopismo naukowe, a on obronił rozprawę habilitacyjną.

Wojtek lubił pracę z pacjentem. Zawsze starał się pomagać, potrafił podejmować słuszne decyzje terapeutyczne.

Dumny tato

Wojtka opłakuje jego piękna żona. Osierocił dwójkę małych dzieci. Marysia ma zaledwie 6 lat, a Jasio ponad roczek.

Był zaangażowanym ojcem. Kochał swoją rodzinę i starał się zapewnić żonie i dzieciom wszystko, czego potrzebowali. Opowiadał, jak kąpie syna, chwalił się jego postępami w nauce chodzenia. Często rozmawiał przez telefon z żoną i córeczką. Zawsze powtarzał, że jak już zrealizuje swoje cele naukowe, więcej czasu poświęci rodzinie. Drogą do spełnienia tych rodzinnych marzeń był zakup domu.

Za tydzień mieli się tam wprowadzić…

Perfekcjonista

Dbał o detale. Zawsze nienagannie ubrany: krawat, garnitur, koszula ze spinkami, a w szpitalu – śnieżnobiały fartuch lekarski. Lubił mundur, uważał, że powinniśmy go nosić z dumą – wszak niewielu zostało lekarzy w mundurach. Dbał o szczegóły również w trakcie wykonywania swoich obowiązków służbowych i pełnienia funkcji rzecznika prasowego szpitala.

Swoim profesjonalizmem i rzadko spotykaną łatwością formułowania zdań trafiających w sedno budował obraz szpitala na zewnątrz. Na moje pytanie, jak on to robi, odpowiadał: – Nigdy nie mów wszystkiego, co wiesz. Ale wiedz zawsze, o czym mówisz… to było jego credo.

Kolega, choć przełożony

Kiedy byłem jeszcze w trakcie specjalizacji, Wojtek zawsze dzielił się ze mną swoją wiedzą i, co ważne, robił to z pasją i przyjemnością. Opowiadał o ciekawych przypadkach, pokazywał i komentował interesujące zdjęcia rtg. Jako zastępca komendanta szpitala był nieoceniony.

WIM to ogromna instytucja – 32 kliniki, więc godzenie niekiedy sprzecznych interesów łatwe nie jest, ale Wojtek radził sobie z tym znakomicie. Uśmiechnięty, nierzadko w żartobliwym tonie, rozwiązywał złożone problemy. Był lubiany.

Autorytet

Potrafił zjednywać sobie ludzi. Jako zastępca komendanta nieraz mógł uderzyć pięścią w stół i wydać decyzję, ale zawsze rozmawiał, tłumaczył swoje racje. Na rannych spotkaniach adiunktów klinik zastanawialiśmy się wspólnie, gdzie przenieść danego pacjenta z SOR-u. Do Wojtka należała ostateczna decyzja, a argument był jeden – dobro chorego.

Po stronie pacjenta

Pamiętam, jak bez wahania przyjął na oddział poparzoną Ukrainkę, choć kilka klinik odmówiło. Dla niego liczył się pacjent, a nie ubezpieczenie zdrowotne. Powtarzał często, że na SOR-ze nie można się zastanawiać, czy pacjent jest ubezpieczony, czy nie. Mówił: – Karetka może kiedyś przywieźć na SOR kogoś z twojej rodziny czy przyjaciela bez dokumentów.

Był lekarzem z powołania, dla niego najważniejszy był chory.

Społecznik

Razem z Wojtkiem organizowaliśmy wykłady w Centrum Edukacji w Chorobach Przewlekłych. Wiedzieliśmy, że w ich przypadku pacjent, poza leczeniem potrzebuje czegoś więcej: informacji i porady, jak żyć z chorobą. Dlatego właśnie Wojtek tak bardzo wspierał utworzenie Centrum i we wrześniu ub.r. zaczęło ono działać. Przychodzili tam chorzy przewlekle z oddziałów, ale też spoza szpitala: z cukrzycą, POChP, astmą i chorobami układu krążenia, a my ich edukowaliśmy.

Lekarz prezydenta

Pamiętam zaskoczenie, kiedy pewnego dnia Wojtek powiedział, że nie może uczestniczyć w badaniach, bo wylatuje z prezydentem. Pomyślałem: dokąd i dlaczego? Wtedy się okazało, że jest lekarzem Prezydenta RP. Nie chwalił się tym, że sprawował taką funkcję. Kiedy już wiedzieliśmy, rozumieliśmy jego nieobecności. Nie opowiadał zbyt wiele o swojej służbie. Mówił, że podjął tę decyzję po rozmowie z prezydentem. Był dyskretny.

Dla Wojtka prezydent był głową państwa, ale przede wszystkim pacjentem, którym się opiekował. W lutym br., w trakcie przyjęcia po obronie jego habilitacji nagle zrobiło się zamieszanie, pojawili się ludzie w czarnych garniturach, a zaraz potem weszła para prezydencka z gratulacjami. Widać było, że są zaprzyjaźnieni.

Patriota i oficer

Wojtek bardzo chciał lecieć do Katynia. Mówił, że każdy Polak, a tym bardziej żołnierz, powinien tam być.

Ucieszył się, kiedy Jurek Smoszna – drugi z trzech lekarzy prezydenta – zaproponował mu, by pojechał za niego. Z grafiku wynikało, że powinien lecieć Jerzy, ale on był w Katyniu 2 lata temu.

Dzień wcześniej, o godzinie 23.00, rozmawialiśmy o pracy. Wojtek powiedział, że pada ze zmęczenia, a rano leci do Katynia. Pożegnaliśmy się. Informacja o katastrofie wydawała mi się nieprawdopodobna, niemożliwa. Wojtek miał tyle planów, marzeń, wszystko przed sobą. I rodzinę, małe dzieci. Co z nimi będzie?

W szpitalu też go zabrakło. Jest coś okrutnego w świadomości, że nigdy nie wróci…

Ppłk dr Piotr Dąbrowiecki,
szef SOR w CSK MON w Warszawie

Wschodząca gwiazda wojskowej medycyny

Ukończyliśmy tę samą uczelnię – łódzką Wojskową Akademię Medyczną, on – już w ostatnim dziesięcioleciu jej działalności.

W 1994 r., w stołecznym szpitalu na Szaserów, gdzie i ja wówczas pracowałem, odbył staż podyplomowy, a następnie rozstał się z tą jednostką, by powrócić do niej w 2000 r. I już do końca pracował w Klinice Chorób Wewnętrznych, Pneumonologii i Alergologii.

Pięć tygodni temu obronił habilitację (zajmował się bezdechem), od 5 lat piastował stanowisko rzecznika prasowego WIM, a od 2 – był zastępcą komendanta CSK MON.

Kilka lat temu został lekarzem Prezydenta RP i jego rodziny. Łączył kompetencje lekarskie, menedżerskie, a także umiejętnie prezentował publicznie swoje poglądy, co w sumie rzadko stanowi udaną kombinację. Miał przy tym ujmujący styl bycia i, można by rzec, dobrze na nim leżał mundur. Mówiliśmy, że rzeczywiście jest „Lubiński”. Sam o sobie mówił, że jest dzieckiem szczęścia, co sprawdzało się przez 40 lat, aby w końcu zawieść.

Miał przed sobą ogromne perspektywy kariery zawodowej, mówiło się, że był wielką nadzieją szpitala na Szaserów. Pozostawił żonę z dwójką małych dzieci.

W sobotę 10 kwietnia, gdy w drzwiach ich mieszkania niespodziewanie pojawił się w generalskim mundurze dyrektor Wojskowego Instytutu Medycznego, niespełna półtoraroczny Jaś bardzo się ucieszył. Nie mógł, biedny, wiedzieć, że w wojskowej pragmatyce taka wizyta przełożonego ma za cel powiadomienie, że tatuś nie żyje.

Za tydzień mieli się przeprowadzać do nowego domu; wdowa z dziećmi pozostają w sprzedanym już mieszkaniu. W momencie, kiedy w życiu zaczęło im się świetnie układać, bo i dzieci, i habilitacja, i dom – jego życie zostało nagle przerwane. To najbardziej tragiczny scenariusz, jaki można sobie w prywatnym życiu wyobrazić.

Prof. Wiesław W. Jędrzejczak,
konsultant krajowy ds. hematologii, szef Kliniki Hematologii, Onkologii i Chorób Wewnętrznych SP CSK UM w Warszawie