Z PAMIĘTNIKA WIEJSKIEJ LEKARKI

Tonąca krowa

Janina Banachowska

- Pani dochtórko, ratujcież, krowa mi się topi!

Kobieta, która wpadła do mojego gabinetu, zdyszana i wystraszona, chwyciła mnie za ręce błagalnym gestem. Nie mogłam zrozumieć, jak się może topić krowa, gdy najgłębsza woda w rzece nie sięga jej nawet do kolan.

- Powiedzcie po kolei, co się stało.

- Mój wygonił krowę za dom, tam jest jeszcze trawa, a ta wlazła na gnój i wpadła do gnojowicy i nijak wyleźć nie może, ledwo jej łeb sterczy. Straż przyjechała, ale nie mogą jej pomóc, tam trzeba by było wejść, a oni porządnie ubrani, jak to strażacy.

Poszłam za kobietą, która wyraźnie miała nadzieję, że uratuję krowę tam, gdzie gromada silnych chłopów stała bezradnie.

Złowonny stan

Zwierzę traciło siły. Już tylko łeb jej wystawał nad topiel. Nie było czasu na rozważanie, jaką metodą należy krowę ratować, należało działać, i to już. Pod naciskiem zgromadzonych kobiet chłopi zarzucili bydlęciu powróz na rogi i zaczęli ciągnąć. Krowa wynurzyła się nieco, wtedy sąsiad podjechał spychaczem i udało się na łopatę spychacza krowinę wciągnąć. Po całym osiedlu rozszedł się intensywny smród

gnojówki. Szczęśliwie strażacy mieli zapas wody i miast gasić pożar, opłukali w miarę dokładnie nieszczęsne zwierzę. Nim się ją dokładnie wypłucze, będzie musiało minąć parę dni. Najważniejsze, że choć w stanie złowonnym, ale jednak żyje. Właścicielka krowy z wrażenia zasłabła. Poratowałam ją Milocardinem. Akcja ratowania krowy zakończyła się szczęśliwie.

Wezwano mnie do pacjenta z osiedla leżącego na samym końcu wsi. Samochód tam nie dojedzie, jeszcze raz miałam okazję przejechać się na koniu, spokojnym, ciężkim, pracującym na co dzień przy zrywce drewna. Siodła nie było, przy pomocy wozaka dosiadłam konia na oklep. Mój wierzchowiec szedł pewnie i spokojnie przez mostek z chybotliwych bali, a ja znając tutejsze konie siedziałam pewnie, wiedząc, że żadnych niespodzianek z jego strony nie muszę się obawiać. Nie przewidziałam tylko tego, że tutejsze konie nie skaczą i zwalony pień drzewa trzeba będzie objeżdżać przez sąsiednie pole. Niemniej miło mi było znowu znaleźć się na końskim grzbiecie.

Pacjent leżał w łóżku, miał dużą ranę na udzie, okazało się, że jechał na wozie, którym zwoził z łąki ostrewki. Wóz podskoczył na nierówności, ostry koniec wbił mu się w nogę. Szczęśliwie, miałam zestaw pierwszej pomocy i mogłam założyć parę szwów na zranione miejsce. Chłop początkowo się bronił, ale usłyszawszy, że bez szycia to go skieruję do szpitala, zgodził się na wszystko.

- Czy możemy przyjechać, bo gałąź syna uderzyła w oko? – telefon oderwał mnie od porządkowania papierów.

- Proszę, czekam.

Nie minął nawet kwadrans, gdy się u mnie zjawili. Chłopiec spokojny, matka wystraszona. Oko było skrwawione, na rogówce widać było wyraźnie zadrapanie.

Nie pozostało nic innego jak skierować chłopca do szpitala. Zadzwoniłam do Krakowa, dowiedziałam się, który szpital ma ostry dyżur okulistyczny i poleciłam zawieźć tam chłopca. Byli swoim samochodem, mieszkają w Krakowie, dałam tylko skierowanie na ostry dyżur.

Ledwo odjechali, gdy przyszedł następny pacjent, także z wypadku. Chłopcy grali w piłkę na łące, piłka silniej kopnięta trafiła dziesięciolatka w twarz łamiąc mu nos, przynajmniej na pierwszy rzut oka tak to wyglądało. I znów nic innego, jak odesłać malca na chirurgię urazową. Szczęśliwie, rodzice byli w domu i zabrali go samochodem do szpitala.

Przez mokradła

Kolejne wezwanie. Starsza kobieta po raz trzeci w tym roku ma wysoką gorączkę i silne duszności. Wzięłam torbę podręczną i pojechałam. Droga na osiedle okazała się zupełnie nieprzejezdna, ale nie chciało mi się wracać i prosić o przysłanie konia, pojechałam więc sąsiednią łąką, która na oko wyglądała całkiem solidnie. Początkowo jechało się dobrze, jednak mniej więcej w połowie łąkę przecinał rów, dosyć głęboki.

Wysiadłam z samochodu, stanęłam nad rowem zastanawiając się, czy uda mi się przejechać, czy też utknę w nim na dobre. Zbliżał się wieczór.

Nie zdecydowałam się jechać. Mogłabym tam bowiem tkwić bez pomocy do rana, a do domu pacjentki było około dwustu metrów. Zostawiłam samochód, wzięłam torbę i poszłam piechotą.

Decyzja okazała się słuszna. Łąka po drugiej stronie rowu była zwykłym mokradłem, przez które samochodem nie dałoby się przejechać.

Pacjentka oddychała z trudem, wargi miała zasinione, temperaturę powyżej 39 stopni. W płucach rozsiane świsty i furczenia, dołem nieco trzeszczeń.

Podałam jej Dexaven, zapisałam Duomox, Euphilline i syrop wykrztuśny, poleciłam postawić bańki i natrzeć psiną ze spirytusem. Od chorej wzięłam podpisane oświadczenie, że nie godzi się na zabranie jej do szpitala i udałam się w kierunku mojego samochodu.