Z pamiętnika lekarza poz

Janina Banachowska

Poniedziałek

Zawołali mnie sąsiedzi. Nie wiem, dlaczego akurat mnie, a nie weterynarza lub policję, ale tak się jakoś dziwnie składa, że na mnie spada wszystko. Po osiedlu plątał się pies, nieduży, żółty, niesłychanie agresywny.

Chłopi chodzili z kijami, dzieci odwożono do szkoły samochodami. Blady strach padł na okolicę. Bano się, że pies jest wściekły.

Poszłam go zobaczyć. Legowisko miał pod stodołą sąsiadów, weszłam do ogrodu otoczonego siatką, bez żadnego zabezpieczenia – prócz dobrego słowa. Zawołałam: No, Rudy, pokaż się!

Wyskoczył spod stodoły warcząc, z zębami na wierzchu. Nim zdołałam odskoczyć, wbił mi zęby w udo. Niezbyt głęboko, ale mógł mnie poszarpać; był wielkości sporego spaniela. Znieruchomiałam. Zaczęłam cicho i łagodnie przemawiać, odwracając głowę w bok, nie patrząc na niego i oblizując wargi, co w psim języku oznacza brak agresji. Cofnął się, następnie doskoczył i chwycił mnie za lewy nadgarstek. Już lekko, tylko sińce pozostały. Korzystając, że pysk ma zajęty, bo mnie "gryzł" i zjeżony warczał groźnie, prawą ręką powoli obmacałam go całego. Żadnego śladu ukąszeń przez inne zwierzę, pies, bo to już wymacałam, w dobrej kondycji, z niezłą tkanką tłuszczową. Nie, absolutnie na wściekłego nie wyglądał. Niemniej powinien być przez 10 dni na obserwacji.

Wycofałam się powoli, tyłem, po czym poprosiłam sąsiada o kawałek kiełbasy. Przyniósł. Podałam ją prawą ręką, wziął delikatnie, już bez warczenia, nawet lekko zamachał ogonem.

Miałam jechać do pacjenta, więc oświadczyłam chłopom, że teraz ten pies jest na wagę złota, a raczej – mojego życia, że wezmę go na łańcuch i przez 10 dni poobserwuję. Protestowali, że jeszcze się urwie i kogoś pogryzie.

Gdy wróciłam z wizyty u chorego, psa nie było. Na drugi dzień chłopi powiedzieli, że zdechł. A gdzie ciało? – zapytałam, bo w myśl przepisów głowa powinna być odesłana do badania w Instytucie Higieny Weterynaryjnej. – A gdziesi jo wyciepli do lasu.

Ślicznie! Teraz ja powinnam być na łańcuchu i pod obserwacją.

Zadzwoniłam do weterynarza, nie było w okolicy przypadku wścieklizny, więc darowałam sobie ten łańcuch.

Wtorek

Przyprowadzono mi pacjentkę, niezbyt rozgarniętą, sama do mnie bała się przyjść, upadła i ma coś z ręką. Rzeczywiście, miała olbrzymi obrzęk prawego łokcia. Nie do zbadania palpacyjnie, musi jechać do chirurga urazowego. Skłonienie jej do jazdy na rentgen było trudniejsze niż zbadanie psa podejrzanego o wściekliznę, tyle że mniej groźne.

- Kiedy to się stało? – pytam

- A, w zeszły czwartek.

No to już i tak minęło sporo dni, obawiam się, że złamanie czy zwichnięcie będzie musiało być potraktowane nożem. Albo wyciągiem. Po pół godzinie perswazji udało się ją wsadzić do malucha sąsiadki. Pod jej opieką pojechała do szpitala, gdzie została już na urazówce.

Wieczorem zgłosiła się jeszcze jedna chora, dorosła, z ewidentną ospą wietrzną. Dlaczego przyszła tak późno? Po prostu – taka pryszczata wstydziła się ludziom na oczy pokazać. Nie trzeba było nawet dobrego światła, wykwity na skórze głowy były wystarczająco znamienne do postawienia rozpoznania.

- A nie chorowaliście jako dziecko?

- Adyć nie pamiętam, ale chyba nie. Nigdym pryszczy nie miała.

Dorośli choroby wieku dziecięcego przechodzą zawsze ciężej, zapisałam groprinozine i płynny puder, żeby nie swędziało.

- Dzieci w domu są?

- Są, trójka, dwa do szkoły, jedno do przedszkola.

- No to za dwa do trzech tygodni mogą zachorować, ale to nie jest groźna choroba.

Uspokojona poszła do domu, męża wyśle do apteki.

Środa

Z samego rana przyjechał pacjent, sam prowadząc samochód, ze zdjęciem Rtg, z którego jasno wynikało, że ma złamane dwie kości śródstopia. Przyjechał pojeździć konno, jeździec z niego żaden, nie dość, że spadł, to jeszcze pozwolił koniowi stanąć sobie na stopie, a jeździł w trampkach zamiast w przyzwoitych butach.

Teraz musi już wracać do Katowic, gdzie prowadzi firmę, może pracować na siedząco, ale bez niego już dłużej się nie obejdzie.

- Żona by po pana nie przyjechała?

- Nie ma prawa jazdy, boi się iść na kurs.

No i zaczynają się schody. Nie było wyjścia, wzięłam od nieszczęsnego jeźdźca buty i pojechałam na pocztę (nie, to nie pomyłka!) kupić o dwa numery większe. Jak nie będzie na poczcie, to w sklepie z żelazem. Byle dało się włożyć usztywnienie ze sklejki do środka. Prawa noga to przecież i gaz, i hamulec.

Trampki były. Dałam pacjentowi resztę psiny z żywokostem, dopasowałam nogę do buta, poleciłam nie za mocno sznurować i pojechał do tych Katowic. Po paru godzinach zatelefonował, że dojechał bez problemu. Cóż, potrzeba jest matką wynalazków.

Czwartek

Jeszcze się nie wściekłam, ale oglądając projekty reformy zdrowia obawiam się, że to jednak się stanie. I to nie z powodu pogryzienia przez psa.

Zaczyna się okres szczepienia przeciwko grypie. Szczepionka kosztuje 30 złotych, a może już więcej na osobę. Gdy rodzina składa się z dwojga dorosłych i pięciorga dzieci, to robi się już niebagatelny wydatek. Zeszłego roku troje ludzi w okolicy zmarło na pogrypowe komplikacje, teraz wahają się: ryzykować zachorowanie czy dziurę w budżecie.

Ma podrożeć prąd, gaz, podatki i inne opłaty, tylko zarobki wciąż są wypłacane w charakterze zaliczek, a renty i emerytury, jeżeli wzrastają, to o dwa lub trzy złote, jak ostatnio.

Doradzam jak potrafię. Jeżeli mieszkają daleko od ludzi i nie kontaktują się na co dzień z nikim, to szczepić osobę, która chodzi do sklepu. Gdy kontakt jest częsty, dzieci dojeżdżają autobusami do szkół, to szczepić. Szczepionkę kupuje się bez recepty, dzieci przed szczepieniem, jak zawsze, trzeba zbadać.

Następny pacjent z dusznością, w płucach same świsty, przyznaje, że jest uczulony na sierść kota, a przyjechał na wczasy do domu, gdzie są dwa koty i to w okresie jesiennego linienia. Daję mu Dexaven, receptę na Zyrtec i wapno, i odsyłam z powrotem do własnego domu, gdzie żadne "futrzaki" się nie kręcą.

Piątek

Jak na wrzesień, to pogoda raczej listopadowa. Zaczynają się banalne przeziębienia, głównie dzieci, które nie mogą się przyzwyczaić, że już nie można w sandałkach i podkoszulkach biegać po dworze. Szczęśliwie, wszystkie prawie matki wiedzą, jak postępować: od razu Oscillococcine i Lymphomyosot, no i bańki. Tydzień w domu i przechodzi.

Gorzej z dorosłymi. Ci twierdzą, że jak samo weszło, to i samo wyjdzie. Wystarczy "góralska" herbata i aspiryna. No, i jednemu nie wyszło. Gdy do niego dojechałam, miał już bardzo zaawansowane zapalenie płuc, z dusznością i sinicą warg i palców, wezwałam więc erkę i zabrali go do szpitala.

Widać, że rok akademicki się jeszcze nie zaczął, mam już następnego delikwenta, który spadając z konia nieszczęśliwie uderzył o kamień. Nie dość, że złamał nogę, to jeszcze miał trudności z czuciem w kończynach, unieruchomiony dobrze w karetce wypadkowej odjechał do szpitala. Podejrzewam złamanie kręgosłupa, ale to już nie moja działka. Za to ja się zastanawiam, jak skłonić właściciela koni rekreacyjnych, by sprawił sobie specjalną karuzelę dla ćwiczenia koni. W przeciwnym razie, wystane, a dobrze karmione, są nawet dla dobrego jeźdźca niebezpieczne z tą skumulowaną, a niewyżytą energią.

Na karuzelę zapina się do ośmiu koni, nastawia prędkość (stęp lub kłus) i czas, przeważnie pół godziny w jedną stronę, a pół godziny w drugą. Oczywiście, jeśli ktoś ma jednego wierzchowca, a nie ma ochoty na nim codziennie jeździć, to można go lonżować z ręki.
Sobota
Jechałam po zakupy do odległego o cztery kilometry sklepu, gdy po drodze mnie zatrzymano. Chłop, a właściwie chłopak, pracował na szlifierce, nie pytałam, co robił. Dość, że tarcza pękła, uderzając go odłamkami w twarz. Oczy chyba miał nieuszkodzone, natomiast wargi i policzek przecięte tak, że było widać zęby.

Przyłożyłam mu do twarzy trójkątną chustę z samochodowej apteczki i nie bacząc na to, że nie mam ze sobą żadnych dokumentów prócz portmonetki z pieniędzmi, pognałam do Limanowej na urazówkę. Naturalnie, przekraczałam wszelkie dopuszczalne przepisy, ciągnąc 120 km na godzinę w terenie zabudowanym. Na wszelki wypadek dałam długie światła.

No, i nadziałam się na drogówkę. Usiłowali mnie zatrzymać, zwolniłam i tylko ręką pokazałam, co wiozę. Policjant zobaczył, wyprzedził mnie, a jadąc na sygnale dawał mi ochronę.

W szpitalu chłopaka wzięli natychmiast na salę operacyjną, ja podziękowałam policjantowi przyznając, że jestem bez dokumentów. Okazał się na tyle szarmancki, że towarzyszył mi, już przy normalnej szybkości, aż do domu. A zakupów zapomniałam zrobić.

Najpopularniejsze artykuły