SZ nr 43–50/2020z 18 czerwca 2020 r.
COVID-em w wątpiących
Renata Furman
Pandemia COVID-19 otworzyła niektórym oczy i umysł na fakt, że człowiek, jako część przyrody, ma za towarzyszy życia na Ziemi także patogeny, które stanowią dla niego realne zagrożenie, których należy się bać i ze wszystkich sił z nimi walczyć.
Z faktu tego optymiści wyciągnęli wniosek, że oto za sprawą jednego koronawirusa dojdzie do ostatecznej rozprawy ze środowiskami przeciwników szczepień, bo wszyscy z nadzieją wyczekują szczepionki, która wyzwoli nas z epidemii i pozwoli wrócić do życia bez strachu przed zakażeniem.
Tymczasem 6 czerwca przez ulice Warszawy przeszło kilka tysięcy osób w marszu przeciwko obowiązkowym szczepieniom. Wśród uczestników protestu nie zabrakło celebrytów, którzy nie tylko manifestowali swoją niechęć do szczepień, ale także głośno podkreślali brak wiary w epidemię.
Marsz to niejedyny przejaw tego, że czas pandemii nie stał się czasem wyciszenia aktywności przeciwników szczepień. Odwrotnie. Jak wykazały badania przeprowadzone przez zespół Neila Johnsona z George Washington University, dotyczące opinii online na temat COVID-19, wzmacniają się międzyplatformowe więzi przeciwników szczepień.
Zjawisko to dotyczy także Polski. W dobie pandemii emocje jeszcze silniej dominują w przekazie i dyskusji na temat konieczności szczepień, ich obowiązkowości, skuteczności i bezpieczeństwa. Od lat świat nauki, medycyny stawia sobie pytanie, jak dotrzeć do tych, którzy pozostają głusi na racjonalne argumenty i naukowe dowody. Nie ma prostej na to rady ani recepty.
Ale może warto rozpocząć od zmiany języka. Celowo nigdzie nie użyłam zwrotu „antyszczepionkowcy”, bo pojęcie to jest stygmatyzujące, wykluczające, wzbudza negatywne emocje i nie sprzyja otwarciu na dyskusję.
Argumenty za potrzebą szczepień są bardzo silne i nie podlegają kwestii. Trzeba docierać z nimi do ludzi wątpiących. A jeśli ktoś wątpi, to znaczy, że myśli i cała sztuka w tym, żeby myśli jego skierować na właściwe tory.